Sojka Ewelina

Ewelina Sojka, kobieta o twarzy naznaczonej rezygnacją, weszła do budynku, jej kroki były powolne, jakby niosły ciężar niewidzialnego łańcucha. W oczach, zwykle pełnych iskier, malował się cień, smutek przykrywał dawny blask. Zgłosiła się dobrowolnie, by odbyć karę, choć nikt jej nie zmuszał, sumienie okazało się silniejsze. Decyzja ta, pełna bólu, świadczyła o pragnieniu odkupienia, o nadziei na lepsze jutro. Ewelina, mimo trudności, wierzyła w sprawiedliwość, wierzyła w możliwość zmiany, wierzyła w samą siebie.