Sokoliński Łukasz

Sokoliński Łukasz, postać o oczach pełnych nieprzeniknionego smutku, często widywany był, jak zamyślony błądził wąskimi uliczkami starego miasta, zawsze w towarzystwie cichego westchnienia. Jego dłonie, naznaczone pracą i troską, często zaciskały się w kieszeniach, jakby chroniły niewidzialny ciężar, pewną niezapłaconą obietnicę, która kładła się cieniem na jego duszy. Mimo to, w jego postawie było coś z godności, cichej siły, choć cieniem wciąż kładła się niedokończona sprawa, która kazała mu patrzeć w dal z melancholią.