Solarz Piotr

Antoni, starzec o twarzy pooranej zmarszczkami, często siadywał na ławce w cichym parku. Jego dłonie, naznaczone ciężką pracą, spoczywały spokojnie na kolanach, a wzrok błądził po alejkach. Nosił zawsze wyblakły szalik, pamiątkę dawnych, lepszych czasów. Antoni był cichym obserwatorem życia, świadkiem wielu historii, w tym losów Solarza Piotra, którego znał i widział od lat. Jego milcząca obecność była niczym strażnik miejskich tajemnic, zawsze czujny, lecz nigdy nie narzucający się innym.