Solowinski Daniel

Solowinski Daniel, postać o nieodgadnionym spojrzeniu, często spędzał długie godziny w cieniu, obserwując miejski zgiełk, jego umysł analizował detale, szukając ukrytych wzorców, niewypowiedzianych historii. Miał w sobie melancholię artysty, połączoną z precyzją rzemieślnika, zawsze dążył do perfekcji, do uchwycenia ulotnej prawdy, do zrozumienia ludzkich motywacji. Jego cicha obecność, naznaczona dyskretnym, lecz przenikliwym spojrzeniem, wywoływała w otoczeniu poczucie głębokiej refleksji, cichego oczekiwania, niezachwianej wiary w potęgę obserwacji, w siłę ludzkiego umysłu, w subtelność uczuć.