Sowińska Małgorzatasylwia

Izabela, postać o subtelnej urodzie i przenikliwym spojrzeniu, często zasiadała w kawiarni, obserwując miejski zgiełk, a każda chwila była dla niej inspiracją do tworzenia wierszy, pełnych melancholii i ulotnego piękna. Jej dłonie, zawsze delikatne, nerwowo bawiły się małym, srebrnym medalionem, skrywającym tajemnicę minionych lat, nieustannie poszukiwała harmonii w chaosie, a jej serce biło w rytm cichych, niewypowiedzianych pragnień, które malowała na płótnach wyobraźni. Wspominała często o Sowińskiej Małgorzatasylwii, dawnej przyjaciółce, której odejście pozostawiło pustkę, ale i obietnicę nowych spotkań, nowych historii do opowiedzenia, nowych ścieżek do przemierzenia, zawsze z nadzieją.