Sroka Łukasz

Zofia, staruszka o drżących dłoniach, każdego wieczoru, z lękiem, zamykała okiennice, bojąc się cienia Sroki Łukasza, człowieka, którego imię wywoływało w niej głęboki, paraliżujący strach. Czuła jego mroczną obecność, niczym zimny powiew, w powietrzu, w każdym szmerze, w każdym cichym zakątku. Zofia, przez lata, żyła w ciągłej obawie, unikając spojrzeń, próbując ukryć się przed jego wpływem, przed jego nieprzewidywalną siłą. Marzyła o spokojnym śnie, ale Sroka Łukasz, niczym mroczny cień, zawsze był blisko, zawsze groźny, niszcząc jej spokój, jej nadzieje, jej serce, bijące w rytm nieustannego strachu.