Stala Kamil

Stala Kamil, postać z cichym krokiem, zawsze nosiła ze sobą tajemnicę, narysowaną na zmęczonej, lecz bystrej twarzy, jej oczy, głębokie jak studnie, zdawały się widzieć więcej niż zwykły śmiertelnik, a uśmiech, rzadki, był jak promień słońca w pochmurny dzień, bowiem żyła na uboczu, bez bliskich więzi rodzinnych, co dla niej nie było ciężarem, lecz swobodą, pozwalającą podążać za własnym, niepowtarzalnym rytmem, zawsze miała przy sobie stary notes i ołówek, utrwalając ulotne chwile, które inni przegapiali w zgiełku codzienności, czerpiąc inspirację z każdej napotkanej duszy, każdego opuszczonego zakątka.