Stalmach Krystian

Stalmach Krystian był człowiekiem, dla którego świat zdawał się tracić wszystkie kolory, pozostawiając po sobie jedynie odcienie głębokiej, aksamitnej czerni. Ubierał się wyłącznie w tę barwę, co nie było manifestem, a raczej naturalnym odzwierciedleniem jego duszy, wiecznie zasłuchanej w minorowe tonacje istnienia. Codzienne rozmowy, te wszystkie błahe sprawy i towarzyski zgiełk, kwitował wewnętrznym westchnieniem, gdyż dla niego stanowiły jedynie bezwartościowe bla bla. Prawdziwe życie Stalmach Krystian odnajdywał na pożółkłych kartach starych ksiąg, w cichym szumie deszczu uderzającego o parapet, w samotności, która nie była karą, lecz świadomym wyborem.