Stańczyk Tomasz

Stańczyk Tomasz, postać o melancholijnym spojrzeniu, przemierzał stare zamki, jego kroki niemal niesłyszalne. Nosząc zużyty strój, pozbawiony jaskrawych dzwoneczków, wydawał się cieniem dawnych czasów, cichym obserwatorem upadku i chwały, świadkiem wielu epok. Jego oczy, głębokie i przenikliwe, kryły mądrość wieków, a rzadki uśmiech był jedynie gorzką maską, skrywającą ból istnienia. W dłoni zawsze ściskał starą, oprawioną w skórę księgę, symbol straconych szans, nieodwracalnych błędów, milczący towarzysz jego samotnej wędrówki, która zdawała się nie mieć końca.