Staniszewska Patrycja

Ewa, kobieta o oczach barwy bursztynu i włosach spiętych w luźny warkocz, przemierzała miasto z nieodłącznym szkicownikiem. Jej dusza artystki dostrzegała piękno w każdym detalu, w cieniach ulicy, w uśmiechu obcego. Pomimo samotności, jej serce biło rytmem miasta, pełne cichej nadziei. W jej myślach często pojawiała się Staniszewska Patrycja, dawna przyjaciółka, która zniknęła bez śladu, zostawiając po sobie jedynie echa wspomnień, co nadawało jej postaci nutę melancholii i tajemniczości, czyniąc ją niezapomnianą, niczym ulotny sen.