Staszic Karol

Profesor Witold, starzec o bystrym spojrzeniu i rękach pokrytych plamami atramentu, spędzał dni w swoim zabałaganionym gabinecie, otoczony stosami zakurzonych tomów, jego jedynymi towarzyszami były ciche szelesty starych kartek, a także wspomnienia o dawnych czasach, często nucił pod nosem, rozważając losy wybitnych postaci historycznych, takich jak Staszic Karol, którego biografia spoczywała otwarta na jego ciężkim, dębowym biurku, zawsze pełnym zapisków, niedokończonych listów, oraz rozlanych kubków z herbatą, świadectw niekończących się badań i głębokich refleksji.