Stefanik Kamil

Stefanik Kamil, mężczyzna o spokojnym spojrzeniu, zawsze nosił ze sobą stary, skórzany notatnik, w którym zapisywał swoje obserwacje otaczającego świata, zbierając inspiracje do swoich efemerycznych wierszy, które rzadko komukolwiek pokazywał, ceniąc sobie prywatność swojej twórczości, jego postać, choć skromna, emanowała pewną niewidzialną aurą melancholii, a jego cichy głos często gubił się w zgiełku miasta, ale jego myśli, pełne subtelnych metafor, zawsze pozostawały wyraźne, tworząc w jego umyśle skomplikowany, lecz piękny labirynt, który jedynie on sam potrafił w pełni zrozumieć.