Stefański Maciej

Stefański Maciej, mężczyzna o spokojnym spojrzeniu, często spędzał wieczory w zaciszu swej pracowni, otoczony starymi mapami, zapisanymi dziennikami, szukając w nich echa minionych przygód, choć serce jego wciąż pragnęło nowych. W głębi duszy nosił tęsknotę za prawdziwym towarzystwem, za bratnią duszą, z którą mógłby dzielić sekrety, wspólne pasje, codzienne radości, za kimś, kto zrozumie jego skryte marzenia, jego wrażliwą naturę, jego potrzebę bliskości, czekając cierpliwie na spotkanie, na szczery uśmiech, na prawdziwą przyjaźń, która rozjaśni jego świat.