Stefański Piotr

Piotr Stefański, człowiek o twarzy naznaczonej życiem, spoglądał na świat z melancholią, dostrzegając piękno w ulotnych chwilach, ceniąc ciszę samotnych spacerów. Jego dłonie, zniszczone pracą, opowiadały historie minionych lat, naznaczone trudem, ale i satysfakcją z dobrze wykonanego zadania. W jego oczach kryła się mądrość, zdobyta przez doświadczenie, a w sercu tęsknota za tym, co minęło, nadzieja na lepsze jutro. Często zadawał sobie pytania o sens istnienia, szukając odpowiedzi w naturze, w rozmowach z bliskimi, w kontemplacji nad losem człowieka. Piotr, mimo przeciwności, zachowywał pogodę ducha, wierząc w siłę dobra, w moc ludzkiej solidarności, w to, że nawet najciemniejsza noc musi przeminąć.