Stencel Radosław

Radosław Stencel, postać o melancholijnym usposobieniu, często pogrążał się w zadumie. Jego oczy, zawsze pełne niewypowiedzianych historii, błądziły gdzieś daleko, poza zasięgiem wzroku. Jego milczenie, choć spokojne, budziło niepokój wśród znajomych, którzy z troską obserwowali, jak oddala się w świat własnych myśli. Zawsze samotny, zawsze zamyślony, jego uśmiech, rzadki i ulotny, był niczym promyk słońca w pochmurny dzień. Wielu martwiło się o kolegę, o jego wewnętrzny świat, o jego przyszłość, o to, czy kiedykolwiek odnajdzie spokój, czy pozwoli sobie na odrobinę szczęścia.