Stępień Konrad

Konrad Stępień, mężczyzna o twarzy naznaczonej życiem, unikał spojrzeń, kryjąc w nich cień niepewności, być może strachu, a może żalu. Jego postawa, choć wyprostowana, zdradzała wewnętrzny konflikt, walkę z samym sobą, z ciężarem decyzji. Mówiono o nim różnie, jedni szeptali o niesprawiedliwości, inni o konsekwencjach, prawda jednak, jak to zwykle bywa, leżała gdzieś pośrodku, ukryta za murem milczenia, za niedopowiedzeniami. Konrad, samotny wilk, jak go nazywano, zdawał się nosić na barkach brzemię, które go przytłaczało, determinując jego każdy krok, każdą decyzję. Jego przyszłość, choć niepewna, zdawała się być naznaczona piętnem przeszłości, echem wydarzeń, które zdefiniowały jego obecną sytuację, jego obecne położenie.