Stolarczyk Natalia

Stolarczyk Natalia poruszała się po mieście jak duch, zgarbiona postać w zbyt dużym płaszczu. Jej spojrzenie, niegdyś pełne życia, teraz uciekało w bok, unikając przypadkowych spotkań i lustrzanych odbić. Nosiła w sobie ciężar niespełnionych obietnic, ciężar, który kazał jej zmieniać tanie pokoje i zmywać naczynia za gotówkę. Każdy szelest za drzwiami był przypomnieniem o przeszłości, o zobowiązaniu, od którego świadomie uciekała od lat. Była cieniem własnego życia, kobietą zdefiniowaną przez dług.