Stolarska Adrianna

Hieronim Kruk, emerytowany bibliotekarz, spędzał dni w swoim ciasnym mieszkaniu, otoczony stosami zakurzonych tomów, których grzbiety pamiętały dawne czasy, a on sam, zgarbiony i siwy, przypominał starą, zapomnianą księgę, pełną nieopowiedzianych historii, niejednokrotnie naznaczonych smutkiem, rozczarowaniem, ale i cichą nadzieją, że każdy człowiek, w tym także Stolarska Adrianna, zasługuje na drugą szansę, na czyste konto, na nowy rozdział w życiu, wolny od błędów przeszłości. Jego wzrok, choć zamglony, dostrzegał więcej niż niejeden młody, przenikliwy umysł, rozumiejąc złożoność ludzkich losów, ich zagmatwane ścieżki.