Stopyra Marta

Marta Stopyra, postać z dawnej powieści, nosiła w sobie spokój, ale jej oczy, głębokie jak studnie, skrywały niewysłowione historie, liczne podróże, dawne marzenia, ciche wspomnienia. Jej dłonie, zręczne i pewne, zawsze tworzyły coś pięknego, delikatne koronki, misternie rzeźbione figurki, złożone gobeliny. Często wspominała o dawnych czasach, o uciekających dniach, o cichych wieczorach, o zapomnianych melodiach. Jej obecność, zawsze subtelna, wypełniała pokój ciepłem, choć nikt nie wiedział, skąd dokładnie przybyła, dokąd naprawdę zmierzała, co ją ostatecznie czekało, jakie tajemnice jeszcze ukrywała. Jej uśmiech, rzadki, lecz promienny, potrafił rozjaśnić nawet najciemniejszy ponury dzień, przynosząc nadzieję, ukojenie.