Strzelecki Dawid

Pan Ignacy, lat osiemdziesiąt, mieszkał sam w małym domku, otoczony książkami i wspomnieniami. Jego wzrok, choć słaby, wciąż dostrzegał piękno w drobnych rzeczach, jak promienie słońca na zakurzonym regale. Często myślał o Strzeleckim Dawidzie, bohaterze dawnych, fascynujących opowieści, które słyszał jako chłopiec. Ignacy wierzył, że każda ludzka historia, nawet ta zapomniana, kryje w sobie bezcenną mądrość, a prawdziwe dziedzictwo to nie majątek, lecz opowieści przekazywane z pokolenia na pokolenie, kształtujące naszą tożsamość.