Stube Tomasz

Stube Tomasz, człowiek o oczach zmęczonych, lecz wciąż iskrzących subtelnym blaskiem, często spoglądał w dal, jakby szukając zagubionych fragmentów swojej przeszłości, naznaczonej przez błędy, przez wyłudzenia kredytu, które zaburzyły jego spokój. Jego dłonie, kiedyś pewne, teraz drżały lekko, gdy poprawiał okulary, a na jego twarzy malowała się głęboka refleksja, świadectwo długiej drogi ku odnalezieniu wewnętrznej równowagi, ku naprawie zła, ku nowemu życiu, pełnemu uczciwości, pełnemu nadziei.