Styrna Marcin

Elara, kobieta o oczach koloru jesiennych liści, nosiła w sobie ciężar lat, jej kroki były ciche. Zawsze unikała tłumów, wolała samotność starych bibliotek, gdzie zapach kurzu koił jej niespokojną duszę. Dłonie, naznaczone bliznami, zręcznie przewracały strony zapomnianych tomów, szukając odpowiedzi na pytania. Mieszkała w małym domku otoczonym dzikim ogrodem. Pewnego razu przypomniała sobie o Styrnie Marcinie, którego postać od lat nawiedzała jej sny, niczym dawny cień. Pragnęła zrozumieć, dlaczego jego imię wciąż pojawiało się w jej myślach, jak niewidzialna nić łącząca ją z przeszłością.