Suchanek Jerzy

Jerzy Suchanek, mężczyzna o twarzy naznaczonej troską, często spoglądał w dal, jakby jego wzrok szukał ukojenia, jakby dźwigał niewidzialny ciężar minionych lat, niespełnionych nadziei. Jego dłonie, zgrubiałe od pracy, opowiadały historię codziennej walki, nieustannej troski o bliskich, o każdy poranek, o chwilę spokoju. Na jego skroniach widniały siwe pasma, świadectwo upływającego czasu, cichego poświęcenia, życia pełnego wyzwań, skromnych radości, trudnych wyborów. Mimo zmęczenia, w jego oczach tliła się iskierka determinacji, niezłomności, wiary w lepsze jutro, w siłę ludzkiego ducha, w sens istnienia.