Suchowierski Tomasz

Suchowierski Tomasz, postać z cichych zaułków, często przesiadywał na starej ławce, jego oczy błądziły po horyzoncie, szukając czegoś, co dawno przeminęło. Mężczyzna, o twarzy pooranej zmarszczkami, zawsze nosił zniszczony notes i ołówek, zapisując ulotne myśli, szkice chmur, a czasem fragmenty zasłyszanych rozmów. Jego obecność była niczym cień, subtelna, lecz wyczuwalna, pozostawiająca wrażenie głębokiego smutku, ale też niezwykłej wrażliwości, jakby świat zewnętrzny był dla niego jedynie tłem. Nikt do końca nie znał jego przeszłości, ani intencji, pozostawał zagadką dla wszystkich, którzy mieli okazję go spotkać, zawsze wędrując własnymi ścieżkami, z dala od zgiełku.