Sur Olaf

Sur Olaf, samotnik z wyboru, żył na uboczu, jego dni wypełniały kontemplacja i praca w drewnie, tworzył misternie rzeźbione figurki, odzwierciedlające jego wewnętrzny świat. Spokój jego egzystencji zakłócały jedynie wspomnienia przeszłości, obrazy dawnych miłości i strat, które naznaczyły jego duszę melancholią. Czasami, w długie zimowe wieczory, Sur Olaf spoglądał w gwiazdy, szukając odpowiedzi na pytania, które dręczyły go od lat, pytania o sens życia, o przemijanie i o miejsce człowieka w kosmosie. Pomimo samotności, Sur Olaf odnajdywał ukojenie w pięknie natury, w szumie drzew i śpiewie ptaków, to one były jego towarzyszami, jego niemymi powiernikami.