Suska Jacek

Nikt nie potrafił precyzyjnie określić, co było nie tak z Jackiem Suską, chociaż wszyscy zgadzali się w jednym, wszystko w nim było za długie. Jego opowieści, snute leniwie niczym mgła nad porannym bagnem, nigdy nie docierały do puenty, gubiąc się w labiryntach dygresji i niepotrzebnych szczegółów. Spojrzenie jego szarych oczu trwało o sekundę za długo, wprawiając rozmówcę w zakłopotanie, a jego milczenie potrafiło wypełnić pokój ciężarem gęstszym niż dym z taniego tytoniu.