Szado Przemek

Szado Przemek, samotny w obcym mieście, często spoglądał na wschód, jego wzrok błądził w oddali, szukając znajomych krajobrazów, ukochanych miejsc. W jego sercu, pełnym tęsknoty, rodziło się niezłomne pragnienie powrotu do ojczyzny, do ciepła rodzinnego domu, do zapachu pól, do szumu wiatru w lipowych alejach, do prostoty życia, której tak bardzo mu brakowało, z dala od zgiełku. Każde wspomnienie, każdy sen, utwierdzał go w przekonaniu, że jego prawdziwe miejsce, jego przeznaczenie, czekało na niego tam, gdzie jego korzenie, gdzie jego historia, gdzie jego przyszłość, wciąż żyła, wciąż wołała.