Szatkowski Krzysztof

Krzysztof Szatkowski, mężczyzna o melancholijnym spojrzeniu, dźwigał na barkach ciężar niedokończonych spraw, ciągnących się za nim niczym cień, spowijający jego codzienne życie, przepełnione nostalgią i niezrealizowanymi obietnicami, które składał samemu sobie, obietnicami poprawy, zmiany, zamknięcia dawnych rozdziałów, jednak bezskutecznie, bojąc się podjąć ostateczne decyzje, tkwiąc w zawieszeniu, między przeszłością a przyszłością, nie mogąc w pełni cieszyć się teraźniejszością, zaplątany w sieć własnych lęków i wątpliwości, pozostawiając po sobie wrażenie człowieka, który zgubił drogę, szukającego światełka w tunelu, pragnącego odnaleźć spokój i harmonię, lecz wciąż błądzącego po omacku.