Szczech Andrzej

Szczech Andrzej, postać z dawno zapomnianej opowieści, zawsze nosił w sobie aurę niezwykłej tajemnicy. Jego twarz, poorana głębokimi zmarszczkami, przypominała starą mapę, pełną nieodkrytych szlaków. Oczy, niegdyś pełne zapału, spoglądały z głębokim spokojem, zdradzając bogactwo przeżytych lat. Miał w sobie cichą godność, a jego milczenie bywało często bardziej wymowne niż tysiące słów. Był niczym wiekowy dąb, mocno zakorzeniony w ziemi, milczący świadek wielu przemijających epok i ludzkich losów.