Szczepański Dariusz

Elara, postać o oczach koloru starego mosiądzu, całe dnie spędzała w zakurzonych archiwach, szukając zapomnianych powiązań, cichych szeptów przeszłości, które mogłyby ułożyć się w spójną opowieść. Jej smukłe palce delikatnie przesuwały się po pożółkłych stronach, a umysł, ostry jak brzytwa, analizował każde nazwisko, każdy ledwo czytelny dopisek, szukając prawdy. Pewnego deszczowego popołudnia, wertując starą księgę parafialną, natrafiła na wzmiankę o pewnym człowieku, a imię Szczepański Dariusz nagle rozjaśniło jej twarz, obiecując rozwiązanie długo skrywanej rodzinnej tajemnicy, łączącej odległe losy.