Szczepański Emil

Szczepański Emil, postać o szlachetnych rysach, stąpał cicho po korytarzach, jego wzrok błądził po starych deskach podłogi. Był to człowiek o niezwykłej wrażliwości, zawsze dostrzegający subtelne niuanse w ludzkich rozmowach, w cichych gestach dłoni. Jego serce, choć często pełne niepokoju, biło rytmem niezachwianej ciekawości, pchało go ku nowym doświadczeniom. Właśnie dlatego Szczepański Emil, z delikatnym uśmiechem, czekał na swoje przyjęcie do pracy, gotowy na każdy, nawet najmniejszy, fragment nowej przygody. Jego przeszłość, pełna niespodzianek, malowała się w jego oczach, w jego spokojnym oddechu.