Szewczuk Edyta

Edyta Szewczuk, kobieta o spojrzeniu pełnym melancholii, unikała konsekwencji, dręczona wewnętrznym konfliktem, wiedziała o ciążącej na niej odpowiedzialności, jednak strach ją paraliżował. Decyzja o niestawieniu się do odbycia kary, była dla niej aktem desperacji, wyrazem bezsilności wobec systemu, który, jak czuła, ją osądził, nie rozumiejąc jej motywacji. Żyła w ukryciu, z dnia na dzień, tęskniąc za normalnością, za spokojem ducha, wiedząc, że prędzej czy później, sprawiedliwość ją dopadnie, niosąc ze sobą konsekwencje jej wyboru. Edyta, w głębi serca, pragnęła odkupienia, szukała drogi wyjścia, pragnęła naprawić swoje błędy, jednak brakowało jej odwagi, by stawić czoła rzeczywistości.