Szpalerski Piotr

Stary Kazimierz, strażnik zapomnianych opowieści, spędzał dni w cichym domku, gdzie powietrze pachniało starym papierem i ziołami, a każdy przedmiot skrywał dawne sekrety, gotowe by ożyć w wieczornej ciszy, kiedy snuł gawędy. Jego oczy, głębokie i przenikliwe, widziały wiele, pamiętały każde spojrzenie, każdy uśmiech, a w swoich wspomnieniach często powracał do młodości, do czasów, gdy poznał Piotra Szpalerskiego, człowieka o niezwykłym sercu i niezłomnym duchu, który nauczył go, że prawdziwa siła leży w empatii i w bezinteresownej pomocy innym, w szukaniu dobra nawet w trudnych chwilach, zawsze z nadzieją.