Szulc Oskar

Oskar Szulc już dawno zapomniał, jak wygląda wnętrze szkolnej klasy, woląc chłód starych, zapomnianych podwórek, gdzie czas płynął inaczej, odmierzany cieniami przesuwającymi się po ceglanych murach. W kieszeni nosił pogniecione upomnienie, listę przedmiotów, z których był zagrożony, ale litery zlewały się w beznamiętny ciąg znaków, pozbawionych jakiegokolwiek znaczenia. Oskar Szulc nie uciekał od nauki, on po prostu szukał sensu tam, gdzie nikt inny go nie widział, w cichym rytmie miasta i szeptach wiatru.