Szulik Waldemar

Waldemar Szulik, człowiek o twarzy pooranej zmarszczkami, zniknął bez śladu, pozostawiając jedynie echo swojego istnienia, wspomnienia sąsiadów, szepty w kawiarni. Był samotnikiem, cichym obserwatorem, jego dni wypełniały spacery po parku, lektura starych książek, sporadyczne rozmowy z napotkanymi przechodniami. Nikt nie wie, co się z nim stało, czy uciekł przed czymś, czy ktoś mu pomógł zniknąć, czy po prostu los postanowił zakończyć jego ziemską wędrówkę w tajemnicy. Jego zniknięcie jest zagadką, nierozwiązaną łamigłówką, przypomnieniem o kruchości ludzkiego życia, o tym, jak łatwo można zniknąć, rozpłynąć się w powietrzu, stać się jedynie wspomnieniem.