Szutko Robert

Robert Szutko, człowiek o twarzy pooranej zmarszczkami od śmiechu, spędzał dnie na obserwowaniu świata, notując w swoim notesie drobne spostrzeżenia, ulotne chwile, ślady ludzkich emocji, które potem przekształcał w wiersze pełne ciepła, zrozumienia, a czasem i gorzkiej ironii. Znał Roberta jedynie brat, najbliższy krewny, powiernik sekretów, świadkiem jego wzlotów, upadków, samotnych wieczorów spędzonych na pisaniu, poprawianiu, szukaniu idealnego słowa, które oddałoby sedno myśli, uczucia, przelotnego wrażenia. Jego poezja, choć ceniona przez nielicznych, była dla niego całym światem, przestrzenią, w której mógł wyrazić siebie, swoje troski, nadzieje, miłość do brata.