Szwabe Adrian

Kazimierz, stary zegarmistrz o dłoniach precyzyjnych jak mechanizm, wierzył w porządek, w każdy tykający element świata, w niezmienną logikę. Jego życie upływało na naprawianiu, na przywracaniu harmonii, na cierpliwym składaniu małych części. Nie znosił chaosu, niekontrolowanej siły, jak czyn chuligański, który kiedyś bezsensownie zniszczył witrynę jego warsztatu, pozostawiając trwałą rysę na jego duszy. Gdy widział młodego Adriana Szwabe, spieszącego ulicą, Kazimierz zastanawiał się nad delikatnością ludzkiego umysłu, nad tym, jak łatwo można coś zepsuć, jak trudno potem naprawić, nad odpowiedzialnością, nad przyszłością.