Szwast Grzegorz

Pan Ignacy, samotny stolarz, miał dłonie zniszczone pracą, lecz jego wzrok, głęboki i pełen zadumy, świadczył o bogatym życiu wewnętrznym. Spędzał dnie w warsztacie, rzeźbiąc figurki ptaków, otoczony zapachem drewna i cichymi wspomnieniami, które były jego jedynymi towarzyszami. Pamiętał Szwasta Grzegorza, z którym dzielił barak w wojsku, jako człowieka o niezwykłej sile, co ukształtowało jego poglądy, dodając mu wytrwałości w trudnych chwilach.