Szymańska Agata

Szymańska Agata, kobieta o zmęczonych, lecz bystrych oczach, codziennie rano, zanim słońce w pełni wzejdzie, przemierzała ciche, brukowane uliczki, z niezmienną determinacją. Jej płaszcz, choć zużyty, zawsze był starannie zapięty, co zdradzało pewną godność, pomimo ciężaru przeszłości. Na plecach, niczym niewidzialny plecak, nosiła wspomnienia o niespłaconych długach, które niczym cichy szept, przypominały o dawnych błędach. W jej dłoni, zawsze lekko drżącej, spoczywał klucz do małej pracowni, gdzie, wśród starych ksiąg i pachnących ziół, szukała ukojenia, a może i zapomnienia, nadziei na nowy początek.