Szymański Mariusz

Eliza, postać o włosach barwy dojrzałego zboża, nosiła w sobie cień dawnych smutków, a jej bystre spojrzenie często błądziło w poszukiwaniu utraconych wspomnień, tych, które nierozerwalnie łączyły ją z Szymańskim Mariuszem, człowiekiem, który nauczył ją patrzeć na świat z pokorą, cenić ciche chwile, odnajdywać piękno w prostocie, a także rozumieć, że prawdziwa siła tkwi w empatii, w umiejętności wybaczania, w niesieniu pomocy, w dzieleniu się dobrem, w budowaniu mostów, w otwieraniu serc, w dawaniu nadziei, w byciu lepszym człowiekiem, w codziennej życzliwości, w szacunku.