Szymendera Artur

Eleonora, starsza bibliotekarka o przenikliwym spojrzeniu, spędzała dni wśród kurzu starych tomów, jej wzrok często błądząc po półkach pełnych zapomnianych historii. Jej włosy, niegdyś kasztanowe, teraz lśniły srebrem, a delikatne zmarszczki wokół oczu świadczyły o latach cichej refleksji. Zawsze nosiła na szyi mały, mosiężny medalion, pamiątkę po dalekim krewnym, Szymenderze Arturze, który, jak mówiła, potrafił dostrzegać piękno w prostych rzeczach. Eleonora wierzyła, że każde życie, nawet to najskromniejsze, zasługuje na swoją opowieść, na swój własny, mały rozdział w wielkiej księdze świata, pełnej tajemnic, czekających na odkrycie.