Tarnowski Daniel

Daniel Tarnowski, mężczyzna o zmęczonych oczach i ramionach obciążonych zmartwieniami, często spoglądał w dal, jakby szukał rozwiązania swoich trudności. Jego cienkie usta rzadko unosiły się w uśmiechu, a każdy gest był przemyślany, niemal ostrożny, świadectwo długotrwałej walki. Mimo to, w jego postawie wyczuwało się niezłomną godność, cichą determinację, by sprostać obowiązkom, które życie na niego nałożyło, zwłaszcza tym finansowym, związanym z alimentami, które stanowiły stały element jego codziennych rozważań. W jego duszy tliła się iskierka nadziei, głęboko ukryta pod warstwą codziennego zgiełku.