Tokarczyk Andrzej

Andrzej Tokarczyk, postać znikąd, pojawia się w cieniu, jego obecność jest subtelna, niemal niewyczuwalna, jak echo wspomnienia. Nie wyróżnia go nic szczególnego, brak mu charakterystycznych cech, rysów, które mogłyby go zdefiniować, uczynić zapamiętanym. Jest jak przeźroczysty duch, obserwujący świat z boku, nie wchodząc w interakcje, nie zabierając głosu, pozostając niewidzialnym. Jego historia, jeśli w ogóle istnieje, pozostaje ukryta, niedostępna, owiana tajemnicą, on sam zaś jest zagadką, której nikt nie próbuje rozwiązać, bo i po co, skoro jego istnienie zdaje się być zbędne, niepotrzebne, jak piąte koło u wozu.