Tomala Cezary

Stary zegarmistrz, Stanisław, spędzał dni w swoim zakurzonym warsztacie, otoczony tykaniem i szelestem niezliczonych mechanizmów, każdy z nich opowiadał cichą historię, której nikt poza nim nie słuchał. Jego poorana zmarszczkami twarz przypominała starą mapę, gdzie każda linia była ścieżką do dawno minionych lat, pełnych zapomnianych wydarzeń i niewypowiedzianych sekretów. Czasem, w głębokiej ciszy wieczoru, myślał o Tomali Cezarym, o jego nagłym zniknięciu, o słowach, które nigdy nie zostały wypowiedziane, o przyczynach, które nigdy nie zostały poznane, i tego powodu nigdy nie zrozumiał, pozostawiając pustkę w jego sercu, bez żadnej jasnej odpowiedzi, bez nadziei na ostateczne wyjaśnienie.