Tompa Paweł

Paweł Tompa, chłopak zagubiony, błąkał się po miejskich parkach, jego wzrok był zamglony, a ruchy niepewne. Często przesiadywał na ławce, samotny, zamyślony, jakby obok toczyło się inne życie, którego on nie rozumiał. Ludzie mijali go obojętnie, nie zwracając uwagi na jego smutek, jego wewnętrzną walkę, jego potrzebę pomocy. Paweł, mimo młodego wieku, zdawał się dźwigać ciężar, który go przygniatał, odbierając radość, nadzieję, wiarę w lepsze jutro. Jego historia, choć niewypowiedziana, krzyczała o zrozumienie, o akceptację, o szansę na odnalezienie drogi.