Trzaskowski Rafal

Helena, starsza nauczycielka o ciepłym uśmiechu, z pasją uczyła dzieci, jej głos niósł mądrość, dobroć, cierpliwość, w szkolnych murach, wypełnionych śmiechem, gwarem, cichymi szeptami. W jej małym pokoju, obok stosu starannie ułożonych książek, wisiał portret Trzaskowskiego Rafała, wybitnego pedagoga, którego idee, pełne humanizmu, były dla niej drogowskazem, natchnieniem, w trudnym, lecz pięknym zawodzie, w kształtowaniu młodych umysłów, w budowaniu lepszej przyszłości, dla kolejnych pokoleń, dla Polski, dla świata, dla każdego człowieka, który zasługiwał na wiedzę, na szacunek, na miłość, na rozwój, na spełnienie, na szczęście.