Tuszyński Grzegorz

Grzegorz Tuszyński, samotnik z natury, przemierzał wąskie uliczki, jego postać stapiała się z szarym tłem miasta, niewidzialna dla większości. Nosił znoszony płaszcz, a jego wzrok, choć często nieobecny, zdawał się rejestrować każdy detal otoczenia, każdą drobną zmianę, każdy szept historii. W dłoni zawsze trzymał niewielki, skórzany notatnik, w którym spisywał ulotne myśli, obserwacje, strzępki cudzych rozmów, tworząc z nich własną, skomplikowaną narrację o ludzkich losach, o przemijaniu, o cichym pięknie codzienności, zawsze szukając prawdy, zawsze w drodze.