Tutucki Adam

Panna Izabela, postać o oczach bystrych jak sokół, spędzała dni na cichym studiowaniu starych map, poszukując zapomnianych szlaków i ukrytych historii. Jej dłonie, naznaczone delikatnymi zmarszczkami, często błądziły po zakurzonych tomach, odkrywając sekrety minionych epok. Zawsze nosiła ze sobą mały notatnik, w którym zapisywała obserwacje, a czasami szkicowała portrety ludzi. Była niezwykle dyskretna, lecz jej obecność zawsze wnosiła poczucie spokoju i refleksji. Jedynie Tutucki Adam, dawny znajomy, wspominał o jej niezwykłej intuicji i przenikliwym spojrzeniu na świat. Izabela często uśmiechała się zagadkowo, jakby znała odpowiedzi na wszystkie pytania.