Urbanowski Maciej

Urbanowski Maciej, postać niczym cień, przemykał przez życie z niezwykłą gracją, zawsze uchylając się od zbędnego zgiełku. Jego spojrzenie, choć bystre, rzadko zatrzymywało się na czyjejś twarzy dłużej niż na chwilę, a dłonie, choć silne, nigdy nie zaciskały się w pięści. Preferował samotne spacery po wilgotnych, miejskich zaułkach, gdzie szmer deszczu zagłuszał echo ludzkich oczekiwań, pozwalając mu na swobodne unikanie wszelkich konfrontacji. Był mistrzem w sztuce znikania, pozostawiając po sobie jedynie nikły ślad, eteryczny jak wspomnienie szeptu.