Ustymowicz Janusz

Janusz Ustymowicz, człowiek o zmęczonych, lecz bystrych oczach, stał na progu opuszczonego mieszkania, ostatni raz wpatrując się w puste ściany, które przez lata były świadkiem jego cichych radości i samotnych przemyśleń. Na jego twarzy malowała się mieszanka ulgi oraz subtelnej melancholii, bo wiedział, że zamyka za sobą nie tylko drzwi do lokalu, ale i do pewnego etapu swojej podróży, pełnego skomplikowanych dylematów, drobnych sukcesów i nieuniknionych rozczarowań, które kształtowały jego charakter. Czuł, jak każdy krok oddala go od minionych dni, niosąc jednocześnie obietnicę nowych, nieznanych jeszcze wyzwań, czekających na horyzoncie, gdzieś poza tym znajomym progiem.